Sinds de vorige keer zijn we de grens overgestoken naar Mozambique. Gelijk viel op dat de wegen hier veel slechter waren, en dat de mensen hier echt alleen Portugees spraken.
We zijn niet lang in Mozambique gebleven. We hebben er 3 dagen over gedaan om bij de kust te komen en daar aangekomen hebben we onze eerste duiken gemaakt.
Helemaal uitgerust konden we op weg naar Tanzania
We wisten dat de veerboot die je normaal over de rivier naar Tanzania zou brengen al een tijdje geleden was gezonken. We hadden verschillende verhalen gehoord over een splinternieuwe brug die waarschijnlijk ondertussen wel klaar zou moeten zijn, alleen kon niemand ons precies vertellen waar.
Op goed geluk vertrokken we naar het noorden. Na 2 dagen rijden kwamen we aan bij een grenspost (tevens woonkamer, slaapkamer en bar) die ons ervan verzekerde dat de brug inderdaad af was, we waren er zelfs nog maar 100km vandaan.
Omdat in Mozambique het regenseizoen was begonnen was de weg grotendeels verdwenen. Het onvermijdelijke gebeurde, we kwamen vast te zitten.
Er kwamen gelijk wat lokale swahili sprekende mensen aan die ons voor wat geld maar al te graag wilden helpen. Optimistisch als we waren legden we uit dat we het zelf wel voor elkaar zouden krijgen. Na een half uur hadden we het alleen maar erger gemaakt en besloten we toch maar gebruik te maken van de lokale hulp.
Uiteindelijk hebben 30 mannen/vrouwen 3 uur gegraven, geduwd en geploeterd om ons uit de modder te krijgen.
Toen we de hele crew na hard onderhandelen omgerekend 10 euro hadden betaald voor hun werk ontstond er spontaan een soort volksfeest in de modder. (10 euro gedeeld door 30 mensen gedeeld door 3 uur is dus 11 cent per uur. We hoeven niet uit te leggen dat we hier dus zwaar werden afgezet.)
oja, Jeroen, dit is jouw seintje. Ons rekeningnummer is: 590978640, Dankje!
Eenmaal in Tanzania zijn we naar de hoofdstad Dar-es-salaam gereden om Brutus van wat onderhoud te voorzien, hij heeft zich de eerste 10.000km keurig gedragen. Vandaar dat we hem hebben verwend met nieuwe banden, nieuwe olie en filters en een gerepareerde koelkast. Na een flinke wasbeurt kon hij er weer tegenaan.
Na al dat harde werk hebben we onszelf getrakteerd op 2 dagen Zanzibar, een prachtig koloniaal eiland waar de Arabische invloeden al duidelijk zichtbaar zijn.
Het volgende doel was om naar het bekende wildpark de ‘Serengeti’ te rijden. Goedkoop als we zijn wilden we door om te rijden de park entrance fee van het park dat er voor lag voorkomen.
Om duidelijk te maken wat ons toen overkwam moet er even iets over Tanzania uitgelegd worden.
Op dit moment is het land in de ban van een medicijnman die in de bergen woont en een medicijn verkoopt dat werkelijk alles geneest, van HIV tot diabetes. (Door een local is ons verteld dat het grappig genoeg eigenlijk net als water smaakt, hij voelde zich wel al veel beter)
Dit heeft tot gevolg dat werkelijk elke Tanzaniaan een slokje wil gaan halen, en de weg erheen is een van de slechtste die we tot nu toe hebben meegemaakt. En laat dat nou net de weg zijn die wij kozen voor onze omweg.
We hadden berekend dat we zo’n 5 uur over deze omweg zouden doen. Na 2 volle dagen rijden over de meest verschrikkelijke wegen waar volledige lijnbussen tot krakkemikkige brommertjes vol met mensen glibberige heuvels en rivieren proberen te overwinnen waren we bijna klaar om om te keren.
De kapotte auto’s langs de weg waren niet te tellen en vaak kon je door het aantal kampvuurtjes ernaast zien hoe lang ze er al stonden.
Gelukkig kwamen we toen iemand tegen die engels sprak (en net van zijn HIV was genezen) die langs de Serengeti naar huis zou rijden en ons de weg kon wijzen.
De route ging door het land van de Masai-strijders, lange dunne negers in rode gewaden met pijl en boog. Toen we 3 van deze strijders langs de weg zagen liften hebben we ze natuurlijk meegenomen. De Masai op het dak, en terwijl ze ons hun speren toevertrouwden gingen we weer op weg.
In de Serengeti hebben we nog een mooie safari gedaan.
Aan het eind van de dag hebben we op het dak van Brutus met een biertje, uitkijkend over de zebra’s onze avonturen overdacht.
Oja, na deze onderste foto is Paul trouwens niet meer gezien. Mocht je iets van hem horen mail naar: IDontCare@hotmail.com
