Europa

We waren in Turkije, en we hadden eigenlijk een beetje genoeg van alle tempels en kerkjes. Dus we besloten de zuidkust af te rijden en de bekende badplaatsen aan te doen.
Te beginnen bij Bodrum, de bekende feestplek van Turkije.
Toen we op zoek waren naar een camping bleek al snel dat dat hier niet ging lukken. De hotels waren ook al ver boven ons budget dus we moesten wat verzinnen. Na wat rondgevraagd te hebben mochten we gelukkig gratis staan op het veldje van de enige boer in het centrum van Bodrum.

Elke ochtend werd door de schapen onze tafel en stoelen omgebeukt maar het was het waard.

Na een paar dagen uitgaan konden we door naar Istanbul.

In Istanbul besloten we toch nog maar wat 'kerkjes' te bezoeken.

We hadden nog een weekje of drie voordat we hadden gepland om thuis te zijn. Dus hebben we een route uitgestippeld rond de Oost-Europese hoofdsteden.
De route ging via Sofia, Belgrado, Budapest, Krakau, Wroclaw en dan via Berlijn naar huis.
Veel wild gekampeerd en door de stad geslenterd. 's Avonds hebben we elkaar om de beurt ondersteund om na het bieren ons hostel weer te vinden.

Nog even Auschwitz bezocht wat toch wel indrukwekkend was.

Zoals de collectie afgeschoren menselijke haren die er nog lag.

In Berlijn hadden we afgesproken met kennissen van Paul. Vermoeiend....

Vanaf hier konden we het niet meer ontkennen, we waren bijna thuis...

30,500km en 6 maanden verder. We hebben een fantastische tijd gehad! Af en toe een minder dagje maar eigenlijk is alles vrij probleemloos verlopen..
Brutus heeft ons met wat meer probleempjes opgezadeld dan op de heenreis.

Gelukkig heeft Brutus ons nooit echt ergens laten staan.

Maar dit is het dan toch: Brutus is back!

Jordanië/Syrië?

Na Egypte hebben we de veerboot naar Jordanië genomen.
We zijn gelijk naar de woestijn gereden, we zijn erg van de woestijnen gaan houden.

Terwijl we lekker aan het rondscheuren waren, gleden we na een inschattingsfoutje op een duin naar beneden een soort geul in...
Vastgezeten hadden we al vaker, dus geroutineerd pakten we de schep en lieten we de druk uit de banden lopen.
De eerste optie was: van takken een nieuwe weg naar boven maken waar brutus wat meer grip zou hebben.

Na drie uur ploeteren (het blijft woestijn, dus met een goede 40 graden) besloten we dat het niet ging werken en dat we de gevreesde optie nummer 2 moesten proberen: Aan de andere kant een nieuwe weg maken door bergen weg te scheppen en struiken om te zagen.

Na nog een anderhalf uur konden we eindelijk het zand kussen dat ons tot de vrijheid zou leiden. Gelukkig keken we pas achteraf op onze telefoons en zagen we dat we geen bereik hadden gehad.
En na onze derde lekke band van de reis geplakt te hebben, konden we eindelijk genieten van onze woestijnnacht.

De volgende ochtend kregen we nog bezoek.

En hier moest Roland aan een kameel uitleggen dat zijn broodje ei echt alleen voor hem was.

Hierna stond dé highlight van Jordanië op het programma: Petra.
Een complete verborgen stad uitgehouwen in de rotsen.

In een natuurreservaat hebben we nog een canyon-trail gedaan. Lekker door watervallen en beekjes ploeteren.

Wat we natuurlijk niet mochten overslaan was zwemmen in de dode zee.
Het is inderdaad heel apart, net alsof je op een luchtbed ligt. Maar door onze avonturen in de woestijn hadden we zoveel wondjes dat het ook net was alsof we in een kampvuur lagen, we waren blij toen de foto's gemaakt waren en we er weer uit mochten!

Jordanië is ons heel erg goed bevallen! Bijna eng hoe vriendelijk de mensen hier zijn. We bushcampen veel en als ze je doorhadden kwam je er niet onderuit om thuis thee te komen drinken en als je nog niet had gegeten kon je aanschuiven. In de eettentjes hoefden we vaak niet onze drankjes af te rekenen als we het maar naar onze zin hadden in Jordanië.

Toen kwam iets waar we al lang tegenop zagen, we zouden door syrië moeten. We hadden al heel lang niemand meer gesproken die er iets over kon zeggen en we hadden geen idee of ze uberhaupt nog toeristen binnenlieten.
Op goed geluk zijn we naar de grens gereden met in ons achterhoofd de verschrikkelijke gedachte dat we misschien Brutus naar Europa zouden moeten verschepen.

Toen we aan de grens kwamen kregen we te horen dat deze dicht was voor toeristen, gelukkig kon de duanebeambte ons vertellen dat er 20km verder nog een grenspost was die wel open zou zijn.

Het klopte, we werden van alle kanten gechecked of we wel echt niks met israel te maken hadden en of we toch echt zeker weten niks met journalisten te maken hadden. Ook werden we nog van alle kanten uitgeknepen met dieseltax, roadtax, en alle andere tax. Maar we stonden in Syrië!

De eerste nacht verliep alles soepel, we waren aan het bushcampen toen iemand ons kwam halen om thee te drinken en dat we toch beter naast zijn huis konden staan.

De volgende ochtend gingen we vol goede moed weer op weg, toegegeven we vonden de eerste kogelhuls naast onze tent.

Te vroeg gejuicht, bij het eerste legercheckpoint van die dag werden al Rolands dierbare messen afgepakt. De camera's hebben we nog kunnen redden maar na 20 minuten zeuren of de messen ook terug gegeven konden worden begon iemand met een AK-47 Roland te duwen en gaven we het op.

Snel naar Turkije, aan de grens ging het gedoe lekker door. We hadden al zon 170 dollar aan dieseltax betaald, hier moesten we nog eens 100 dollar betalen omdat we door een land met goedkope diesel hadden mogen rijden. Dat er in heel Syrië door de problemen helemaal geen diesel meer te krijgen was maakte niet uit. We hebben zelfs de reservejerrycans op het dak nog moeten gebruiken. Wel waren we trouwens de eerste toeristen in een maand tijd die per auto door Syrië hadden gereisd, dat is dan wel weer speciaal.

Het was mooi om met de Syriers zelf te kunnen praten over de situatie daar, maar we zijn blij dat we nu in Turkije zitten!

Gelukkig hebben we wel nog een aandenken.

Tot de volgende keer!

Egypte

Sinds de vorige blog was ons plan om voor een paar dagen de woestijn in trekken. De auto hadden we volgeladen met eten, water en alles om in leven te blijven.
Zo'n 200km in de woestijn begon Brutus ineens te brullen als een gewonde leeuw!
Shit! de uitlaat was van voor tot achter afgebroken... Al de slechte wegen waar we gereden hebben eisen nu toch hun tol.

Zo goed en kwaad als het ging hebben we het weer een beetje proberen vast te zetten, en terug naar Luxor maar weer.
Daar bleek al snel dat niemand ons kon helpen dus hebben we maar wat spullen gekocht om het nog wat beter vast te zetten.

Dan maar 700km omrijden naar Cairo.
In het verkeer was het wel fijn om te klinken als een tank, iedereen gaf ons alle ruimte.

Eenmaal aangekomen in Cairo moesten we een dagje wachten tot de winkels weer open gingen. Cairo, genoeg te doen natuurlijk! en het eerste van al het cultuur op ons lijstje:

Toch ook nog maar even langsgegaan bij de piramides.

Toen kwam de dag dat we aan de auto begonnen, we hadden besloten eerst maar eens ergens olie en filters te halen om te vervangen als we toch bezig waren, en daarna naar de uitlaat te laten kijken.
In het kort: Wat is Cairo een hel om in te rijden en je weg te vinden!
Om 10 uur begonnen, om 3 uur smiddags hadden we de olie en de filters. Gelukkig werken de meeste mensen in Cairo 's avonds, dus we stonden om 5 uur bij de uitlatenshop.

De eigenaar was er nog niet dus dat werd even wachten, we hebben maar onze waterpijp weer tevoorschijn gehaald, en een gezellige middag gehad met veel eten en thee.

Om een uurtje of 7 was de eigenaar er en konden we aan de slag. Roland ging met een of ander kindje een paar uur Cairo afstruinen voor de onderdelen en onze uitlatenman begon met lassen.
Om 12 uur (!) 's avonds was hij klaar en eigenlijk was het zo slecht gedaan dat we nog een goed half uurtje moeten hebben bekvechten omdat we hier geen 35 euro voor gingen betalen natuurlijk.

15 euro lichter en Brutus een stuk stiller konden we weer op pad.

En toen eindelijk: de woestijn!

In de eerste oase die we tegenkwamen stonden we door de dieselschaarste weer eens 2 uur in de rij voor de pomp, waar we een gids tegenkwamen van onze leeftijd die het prachtig vond wat we aan het doen waren.
Hij had een grote groep die in de 'white desert' gingen slapen, als we wilden konden we hem wel volgen en daar ergens ons tentje opzetten.

Mohammed klom bij ons in de auto en toen het echte zand begon liet hij ons even zien wat er mogelijk is als je een bedoeïne achter het stuur van een landcruiser zet.
De white desert zelf was prachtig!

Na een echte woestijnnacht met heel veel sterren, whisky, waterpijp en alle restjes eten van de grote groep, kwam Mo weer bij ons in de auto om ons alle geheimen van de woestijn te laten zien.

Die dag heeft hij ons nog geholpen om de uitlaat weer in orde te krijgen, alles wat hij in ruil wilde was in onze auto met de witte mensen pronken op de lokale boulevard, prima! bedankt Mo!

Ons plan was om nog verder door de woestijn te trekken naar de noordelijke kust van Egypte, maar hier kregen we te maken met een stukje onvervalste Afrikaanse bureaucratie.

Om naar het volgende dorp te mogen rijden hadden we een schriftelijke toestemming nodig van de lokale politie, deze kreeg je als je óf in konvooi kon rijden of een lokale gids meenam voor zo'n 60,-
Omdat we dat toch wel veel geld vonden voor iets wat we niet wilden besloten we nog een dagje te wachten op een tweede auto, die kwam er natuurlijk niet. Dus de ochtend erna stonden we met onze glimlachende gids in het politiebureau waar we te horen kregen dat de baas van de politie ook graag mee zou willen naar het volgende dorp.

"Prima, maar dat wordt wel krap in onze auto"
- "O, ja inderdaad, dan zal je een auto voor me moeten huren"
"Pardon?"
- "tjsa, zo zijn de regels..."

Na een hele dag proberen hier onderuit te komen besloten we het op te geven en gingen we weer terug naar het politiebureau om ons geld voor de toestemming terug te vragen:

- "Nee, je kunt het niet terug krijgen de toestemming is al gegeven"
"ok, geef dan..."
- "Nee, sorry, alleen als je de politieman meeneemt."
"prima, laat hem maar komen"
- "Nee, je zult een auto voor hem moeten huren."

Verslagen draaiden we maar weer om richting Cairo om naar het oostelijke schiereiland van Egypte te gaan.

We zijn naar een soort hippie-duik-kustplaatsje gereden omdat we al heel lang hebben uitgekeken om te kunnen duiken in de rode zee.

Na een aantal dagen cursus mogen we ons nu 'Advanced open water divers' noemen en inderdaad, de rode zee is schitterend om in te duiken/snorkelen.

Tijdens een nachtje kamperen op het strand kregen we nog een gast die onze waterpijp net zo waardeerden als wij.

Het stadje waar we nu zitten is het zo heerlijk om te relaxen dat we ons vaak schuldig voelen over hoe lui we hier zijn. Het leven bestaat uit duiken, eten, languit met de waterpijp op een sofa aan de zee liggen en ook eindelijk weer uit gaan.

Mooi hier zijn de 'desertparty's', feesten midden in de woestijn die pas ophouden als de zon weer gaat schijnen.

Vandaag hebben we nog een woestijnsafari gedaan op crossmotor en quad. heel cool om op hoge snelheid door het zand te scheuren!

Je merkt het al, we vermaken ons hier nog prima! We komen steeds meer in de bewoonde wereld en zien steeds meer toeristen. We zijn hard bezig om alle verloren kilootjes terug te krijgen en om alle ontberingen te vergeten door heel hard te chillen.

Hierna gaan we rustig aan kijken hoe we naar Jordanië zullen gaan. Tot de volgende keer!