Egypte

Sinds de vorige blog was ons plan om voor een paar dagen de woestijn in trekken. De auto hadden we volgeladen met eten, water en alles om in leven te blijven.
Zo'n 200km in de woestijn begon Brutus ineens te brullen als een gewonde leeuw!
Shit! de uitlaat was van voor tot achter afgebroken... Al de slechte wegen waar we gereden hebben eisen nu toch hun tol.

Zo goed en kwaad als het ging hebben we het weer een beetje proberen vast te zetten, en terug naar Luxor maar weer.
Daar bleek al snel dat niemand ons kon helpen dus hebben we maar wat spullen gekocht om het nog wat beter vast te zetten.

Dan maar 700km omrijden naar Cairo.
In het verkeer was het wel fijn om te klinken als een tank, iedereen gaf ons alle ruimte.

Eenmaal aangekomen in Cairo moesten we een dagje wachten tot de winkels weer open gingen. Cairo, genoeg te doen natuurlijk! en het eerste van al het cultuur op ons lijstje:

Toch ook nog maar even langsgegaan bij de piramides.

Toen kwam de dag dat we aan de auto begonnen, we hadden besloten eerst maar eens ergens olie en filters te halen om te vervangen als we toch bezig waren, en daarna naar de uitlaat te laten kijken.
In het kort: Wat is Cairo een hel om in te rijden en je weg te vinden!
Om 10 uur begonnen, om 3 uur smiddags hadden we de olie en de filters. Gelukkig werken de meeste mensen in Cairo 's avonds, dus we stonden om 5 uur bij de uitlatenshop.

De eigenaar was er nog niet dus dat werd even wachten, we hebben maar onze waterpijp weer tevoorschijn gehaald, en een gezellige middag gehad met veel eten en thee.

Om een uurtje of 7 was de eigenaar er en konden we aan de slag. Roland ging met een of ander kindje een paar uur Cairo afstruinen voor de onderdelen en onze uitlatenman begon met lassen.
Om 12 uur (!) 's avonds was hij klaar en eigenlijk was het zo slecht gedaan dat we nog een goed half uurtje moeten hebben bekvechten omdat we hier geen 35 euro voor gingen betalen natuurlijk.

15 euro lichter en Brutus een stuk stiller konden we weer op pad.

En toen eindelijk: de woestijn!

In de eerste oase die we tegenkwamen stonden we door de dieselschaarste weer eens 2 uur in de rij voor de pomp, waar we een gids tegenkwamen van onze leeftijd die het prachtig vond wat we aan het doen waren.
Hij had een grote groep die in de 'white desert' gingen slapen, als we wilden konden we hem wel volgen en daar ergens ons tentje opzetten.

Mohammed klom bij ons in de auto en toen het echte zand begon liet hij ons even zien wat er mogelijk is als je een bedoeïne achter het stuur van een landcruiser zet.
De white desert zelf was prachtig!

Na een echte woestijnnacht met heel veel sterren, whisky, waterpijp en alle restjes eten van de grote groep, kwam Mo weer bij ons in de auto om ons alle geheimen van de woestijn te laten zien.

Die dag heeft hij ons nog geholpen om de uitlaat weer in orde te krijgen, alles wat hij in ruil wilde was in onze auto met de witte mensen pronken op de lokale boulevard, prima! bedankt Mo!

Ons plan was om nog verder door de woestijn te trekken naar de noordelijke kust van Egypte, maar hier kregen we te maken met een stukje onvervalste Afrikaanse bureaucratie.

Om naar het volgende dorp te mogen rijden hadden we een schriftelijke toestemming nodig van de lokale politie, deze kreeg je als je óf in konvooi kon rijden of een lokale gids meenam voor zo'n 60,-
Omdat we dat toch wel veel geld vonden voor iets wat we niet wilden besloten we nog een dagje te wachten op een tweede auto, die kwam er natuurlijk niet. Dus de ochtend erna stonden we met onze glimlachende gids in het politiebureau waar we te horen kregen dat de baas van de politie ook graag mee zou willen naar het volgende dorp.

"Prima, maar dat wordt wel krap in onze auto"
- "O, ja inderdaad, dan zal je een auto voor me moeten huren"
"Pardon?"
- "tjsa, zo zijn de regels..."

Na een hele dag proberen hier onderuit te komen besloten we het op te geven en gingen we weer terug naar het politiebureau om ons geld voor de toestemming terug te vragen:

- "Nee, je kunt het niet terug krijgen de toestemming is al gegeven"
"ok, geef dan..."
- "Nee, sorry, alleen als je de politieman meeneemt."
"prima, laat hem maar komen"
- "Nee, je zult een auto voor hem moeten huren."

Verslagen draaiden we maar weer om richting Cairo om naar het oostelijke schiereiland van Egypte te gaan.

We zijn naar een soort hippie-duik-kustplaatsje gereden omdat we al heel lang hebben uitgekeken om te kunnen duiken in de rode zee.

Na een aantal dagen cursus mogen we ons nu 'Advanced open water divers' noemen en inderdaad, de rode zee is schitterend om in te duiken/snorkelen.

Tijdens een nachtje kamperen op het strand kregen we nog een gast die onze waterpijp net zo waardeerden als wij.

Het stadje waar we nu zitten is het zo heerlijk om te relaxen dat we ons vaak schuldig voelen over hoe lui we hier zijn. Het leven bestaat uit duiken, eten, languit met de waterpijp op een sofa aan de zee liggen en ook eindelijk weer uit gaan.

Mooi hier zijn de 'desertparty's', feesten midden in de woestijn die pas ophouden als de zon weer gaat schijnen.

Vandaag hebben we nog een woestijnsafari gedaan op crossmotor en quad. heel cool om op hoge snelheid door het zand te scheuren!

Je merkt het al, we vermaken ons hier nog prima! We komen steeds meer in de bewoonde wereld en zien steeds meer toeristen. We zijn hard bezig om alle verloren kilootjes terug te krijgen en om alle ontberingen te vergeten door heel hard te chillen.

Hierna gaan we rustig aan kijken hoe we naar Jordanië zullen gaan. Tot de volgende keer!