Na Egypte hebben we de veerboot naar Jordanië genomen.
We zijn gelijk naar de woestijn gereden, we zijn erg van de woestijnen gaan houden.
Terwijl we lekker aan het rondscheuren waren, gleden we na een inschattingsfoutje op een duin naar beneden een soort geul in...
Vastgezeten hadden we al vaker, dus geroutineerd pakten we de schep en lieten we de druk uit de banden lopen.
De eerste optie was: van takken een nieuwe weg naar boven maken waar brutus wat meer grip zou hebben.
Na drie uur ploeteren (het blijft woestijn, dus met een goede 40 graden) besloten we dat het niet ging werken en dat we de gevreesde optie nummer 2 moesten proberen: Aan de andere kant een nieuwe weg maken door bergen weg te scheppen en struiken om te zagen.
Na nog een anderhalf uur konden we eindelijk het zand kussen dat ons tot de vrijheid zou leiden. Gelukkig keken we pas achteraf op onze telefoons en zagen we dat we geen bereik hadden gehad.
En na onze derde lekke band van de reis geplakt te hebben, konden we eindelijk genieten van onze woestijnnacht.
De volgende ochtend kregen we nog bezoek.
En hier moest Roland aan een kameel uitleggen dat zijn broodje ei echt alleen voor hem was.
Hierna stond dé highlight van Jordanië op het programma: Petra.
Een complete verborgen stad uitgehouwen in de rotsen.
In een natuurreservaat hebben we nog een canyon-trail gedaan. Lekker door watervallen en beekjes ploeteren.
Wat we natuurlijk niet mochten overslaan was zwemmen in de dode zee.
Het is inderdaad heel apart, net alsof je op een luchtbed ligt. Maar door onze avonturen in de woestijn hadden we zoveel wondjes dat het ook net was alsof we in een kampvuur lagen, we waren blij toen de foto's gemaakt waren en we er weer uit mochten!
Jordanië is ons heel erg goed bevallen! Bijna eng hoe vriendelijk de mensen hier zijn. We bushcampen veel en als ze je doorhadden kwam je er niet onderuit om thuis thee te komen drinken en als je nog niet had gegeten kon je aanschuiven. In de eettentjes hoefden we vaak niet onze drankjes af te rekenen als we het maar naar onze zin hadden in Jordanië.
Toen kwam iets waar we al lang tegenop zagen, we zouden door syrië moeten. We hadden al heel lang niemand meer gesproken die er iets over kon zeggen en we hadden geen idee of ze uberhaupt nog toeristen binnenlieten.
Op goed geluk zijn we naar de grens gereden met in ons achterhoofd de verschrikkelijke gedachte dat we misschien Brutus naar Europa zouden moeten verschepen.
Toen we aan de grens kwamen kregen we te horen dat deze dicht was voor toeristen, gelukkig kon de duanebeambte ons vertellen dat er 20km verder nog een grenspost was die wel open zou zijn.
Het klopte, we werden van alle kanten gechecked of we wel echt niks met israel te maken hadden en of we toch echt zeker weten niks met journalisten te maken hadden. Ook werden we nog van alle kanten uitgeknepen met dieseltax, roadtax, en alle andere tax. Maar we stonden in Syrië!
De eerste nacht verliep alles soepel, we waren aan het bushcampen toen iemand ons kwam halen om thee te drinken en dat we toch beter naast zijn huis konden staan.
De volgende ochtend gingen we vol goede moed weer op weg, toegegeven we vonden de eerste kogelhuls naast onze tent.
Te vroeg gejuicht, bij het eerste legercheckpoint van die dag werden al Rolands dierbare messen afgepakt. De camera's hebben we nog kunnen redden maar na 20 minuten zeuren of de messen ook terug gegeven konden worden begon iemand met een AK-47 Roland te duwen en gaven we het op.
Snel naar Turkije, aan de grens ging het gedoe lekker door. We hadden al zon 170 dollar aan dieseltax betaald, hier moesten we nog eens 100 dollar betalen omdat we door een land met goedkope diesel hadden mogen rijden. Dat er in heel Syrië door de problemen helemaal geen diesel meer te krijgen was maakte niet uit. We hebben zelfs de reservejerrycans op het dak nog moeten gebruiken. Wel waren we trouwens de eerste toeristen in een maand tijd die per auto door Syrië hadden gereisd, dat is dan wel weer speciaal.
Het was mooi om met de Syriers zelf te kunnen praten over de situatie daar, maar we zijn blij dat we nu in Turkije zitten!
Gelukkig hebben we wel nog een aandenken.
Tot de volgende keer!
We zijn gelijk naar de woestijn gereden, we zijn erg van de woestijnen gaan houden.
Vastgezeten hadden we al vaker, dus geroutineerd pakten we de schep en lieten we de druk uit de banden lopen.
De eerste optie was: van takken een nieuwe weg naar boven maken waar brutus wat meer grip zou hebben.
Na drie uur ploeteren (het blijft woestijn, dus met een goede 40 graden) besloten we dat het niet ging werken en dat we de gevreesde optie nummer 2 moesten proberen: Aan de andere kant een nieuwe weg maken door bergen weg te scheppen en struiken om te zagen.
Na nog een anderhalf uur konden we eindelijk het zand kussen dat ons tot de vrijheid zou leiden. Gelukkig keken we pas achteraf op onze telefoons en zagen we dat we geen bereik hadden gehad.
En na onze derde lekke band van de reis geplakt te hebben, konden we eindelijk genieten van onze woestijnnacht.
De volgende ochtend kregen we nog bezoek.
En hier moest Roland aan een kameel uitleggen dat zijn broodje ei echt alleen voor hem was.
Hierna stond dé highlight van Jordanië op het programma: Petra.
Een complete verborgen stad uitgehouwen in de rotsen.
In een natuurreservaat hebben we nog een canyon-trail gedaan. Lekker door watervallen en beekjes ploeteren.
Wat we natuurlijk niet mochten overslaan was zwemmen in de dode zee.
Het is inderdaad heel apart, net alsof je op een luchtbed ligt. Maar door onze avonturen in de woestijn hadden we zoveel wondjes dat het ook net was alsof we in een kampvuur lagen, we waren blij toen de foto's gemaakt waren en we er weer uit mochten!
Jordanië is ons heel erg goed bevallen! Bijna eng hoe vriendelijk de mensen hier zijn. We bushcampen veel en als ze je doorhadden kwam je er niet onderuit om thuis thee te komen drinken en als je nog niet had gegeten kon je aanschuiven. In de eettentjes hoefden we vaak niet onze drankjes af te rekenen als we het maar naar onze zin hadden in Jordanië.
Toen kwam iets waar we al lang tegenop zagen, we zouden door syrië moeten. We hadden al heel lang niemand meer gesproken die er iets over kon zeggen en we hadden geen idee of ze uberhaupt nog toeristen binnenlieten.
Op goed geluk zijn we naar de grens gereden met in ons achterhoofd de verschrikkelijke gedachte dat we misschien Brutus naar Europa zouden moeten verschepen.
Toen we aan de grens kwamen kregen we te horen dat deze dicht was voor toeristen, gelukkig kon de duanebeambte ons vertellen dat er 20km verder nog een grenspost was die wel open zou zijn.
Het klopte, we werden van alle kanten gechecked of we wel echt niks met israel te maken hadden en of we toch echt zeker weten niks met journalisten te maken hadden. Ook werden we nog van alle kanten uitgeknepen met dieseltax, roadtax, en alle andere tax. Maar we stonden in Syrië!
De eerste nacht verliep alles soepel, we waren aan het bushcampen toen iemand ons kwam halen om thee te drinken en dat we toch beter naast zijn huis konden staan.
De volgende ochtend gingen we vol goede moed weer op weg, toegegeven we vonden de eerste kogelhuls naast onze tent.
Te vroeg gejuicht, bij het eerste legercheckpoint van die dag werden al Rolands dierbare messen afgepakt. De camera's hebben we nog kunnen redden maar na 20 minuten zeuren of de messen ook terug gegeven konden worden begon iemand met een AK-47 Roland te duwen en gaven we het op.
Snel naar Turkije, aan de grens ging het gedoe lekker door. We hadden al zon 170 dollar aan dieseltax betaald, hier moesten we nog eens 100 dollar betalen omdat we door een land met goedkope diesel hadden mogen rijden. Dat er in heel Syrië door de problemen helemaal geen diesel meer te krijgen was maakte niet uit. We hebben zelfs de reservejerrycans op het dak nog moeten gebruiken. Wel waren we trouwens de eerste toeristen in een maand tijd die per auto door Syrië hadden gereisd, dat is dan wel weer speciaal.
Het was mooi om met de Syriers zelf te kunnen praten over de situatie daar, maar we zijn blij dat we nu in Turkije zitten!
Gelukkig hebben we wel nog een aandenken.
Tot de volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten