It's on (nu echt)

Yes! We zijn onderweg!

Na een emotioneel afscheid tussen Rolands ouders en de sleutels van Brutus zijn we op weg gegaan.

De auto volgeladen met eten zijn we op goed geluk naar het noorden getrokken. Tegen een uurtje of 5 besloten we Brutus aan het werk te zetten door de mooie asfaltwegen om te ruilen voor de ‘dirt roads’ om aan de kust een plaatsje te vinden om te kamperen.

Natuurlijk de afstand verkeerd ingeschat kwamen we tegen de schemer aan bij de kust en keken we elkaar al een beetje angstig aan: Nu nog een camping zoeken in dit verlaten stuk zuid-afrika…

Hier kwam de ware reden tevoorschijn waarom Paul mee was, het eeuwige geluk!

Alsof het afgesproken was reden we ineens een oase in waar we onze auto aan het strand konden parkeren, te mooi! Nog net op tijd om de een biertje uit de koelkast te pakken en de zon in de zee te zien zakken. Na een praatje met de buurman bleek de camping nog eens gratis ook! Als je maar wist van welke douchegebouwen het slot altijd open was.

Op naar Namibië!

Onze eerste grens ging soepel, een beetje betalen en een beetje lullen terwijl we onze vingers gekruisd hielden, hopend dat ze niet zouden zien dat ons auto-paspoort eigenlijk pas 1 februari inging.

Namibië is een apart land, in het zuiden lijkt het net of je over de maan rijdt en je kunt uren rijden zonder iemand tegen te komen. Dus dat deden we dan ook maar.

Na een aantal uur hadden we onze hoop gezet op een camping die we mooi rond 6 uur zouden bereiken, toen we hier aankwamen was het duidelijk dat deze camping zijn laatste gasten een aantal jaar geleden had gezien. Daar gingen we weer, tegen de schemer, geen camping, en de temperatuur van 43 graden begon wel gelukkig een beetje te zakken.

Toen we nog steeds vanaf de middag geen auto waren tegengekomen besloten we dat ons weinig kon gebeuren en namen we een kijkje achter een van de heuvels die we tegenkwamen. Eigenlijk was dit best cool, en we hadden onszelf beloofd dat we zo snel mogelijk een keer wild gingen kamperen.

Toen het donker werd en we ons prakje op het vuur hadden gestaan, was het toch wel heel erg cool om daar helemaal alleen midden in de woestijn te staan! ’s Nachts natuurlijk nog even met onze nachtkijker gespeeld. Onze eerste wildkampeerervaring was alvast een succes.

De volgende ochtend werden we onchristelijk vroeg ons bedje uitgebrand dus gingen we maar gelijk weer op weg. Voor het eerst ons leven keken we elkaar aan en bekenden we elkaar dat we ons nu na 2 dagen in het stof met 40+ graden toch wel echt een douche zouden willen. Toen wisten we nog niet dat het weer tijd was voor een beetje paul-magic.

Midden op het pad verscheen ineens een groot hek met een bewaker. Al snel begrepen we dat we zo’n 20 km terug een verkeerde afslag hadden genomen en nu voor het hek van een luxe vakantie resort stonden. Vanuit onze ooghoeken zagen we het grote zwembad een stukje verder op het terrein… Dus na een ‘kijkje’ te hebben genomen in het zwembed dat ontstond uit een natuurlijke heetwaterbron en zo min mogelijk aan de gasten te laten zien dat we onszelf aan het schrobben waren konden we weer schoon en fris op weg.

Na een paar dagen rondrijden en sightseeing waren onze voorraden en cash geld aan het opraken. En het nadeel van Namibië is dat ze nergens ook maar iets hebben… Na een tip van een gids besloten we om 160km de andere kant op te rijden omdat daar iets moest zijn dat op een dorpje zou lijken.

Met onze portemonnees weer gevuld en de koelkast vol reden we door een klein dorpje waar een eenzame frans/amerikaanse lifter genaamd Steven die we van onze vorige camping herkende in de brandende zon stond te wachten op auto’s. We konden het niet over ons hart verkrijgen om door te rijden dus boden we hem een plaatsje aan op onze koelkast. Het was niet zijn dag want toen hij zijn backpack wilde pakken die 100m verderop lag bleek deze gejat. Vanaf toen hebben we 3 dagen met zijn drieen gereisd en veel gelachen.

Niet lang nadat we hem hadden opgepikt hadden we het genoegen om kennis te maken met het afrikaanse fenomeen dat heet: lekke band.

Na wat op en neer gekrik in de hete zon :S konden we met de reserve band weer op weg.

Het leuke aan rijden in afrika is dat er onderweg vanalles kan gebeuren, Afgezien van het wild dat op elk moment kan oversteken (we hebben geteld: stokstaartjes, struisvogels, bavianen, antilopen, leguanen, zebra’s en zelfs een giraffe)

Er was nog 1 ding dat we absoluut moesten zien in Namibië, de Zandduinen van Sossusvlei.

Hiervoor moesten we om 5:15 ’s ochtends bij klaarstaan bij het hek van het park om vervolgens naar de duinen te racen om op tijd naar boven te klauteren voor de beroemde zonsopgang bij de zandduinen. Het omhoog lopen was oprecht zwaar maar zeker de moeite waard! Het is vroeg in de reis maar we vonden dit dé kans om een belofte bij Jo ‘the ho’ te verzilveren.( Oja, 6:30 ’s ochtends is geen tijd voor sigaren noch rum!)

Vanaf hier hebben we bedacht om rustig aan richting Botswana te gaan reizen.

Verder gaat hier alles goed maar we hebben het ook wel zwaar, we moeten door de hitte best vaak lang in het zwembad blijven en gister hadden we allebei trek in Burger King, maarja, dat ging dus niet… ;)

Oja, Paul is inmiddels ook zijn leesboek en zijn slippers kwijtgeraakt.

P.s. klopt het dat het weer vriest in Nederland?